رفتار درست با کودکان، وقتی شرم و حیا ندارند!

یشتر والدین این عبارت را برای کودکان زیر شش سال به کار نمی برند اما به گونه ای با فرزندان خود رفتار می کنند که زمینه ساز آن می شوند.

بیشتر والدین این عبارت را برای کودکان زیر شش سال به کار نمی برند اما به گونه ای با فرزندان خود رفتار می کنند که زمینه ساز آن می شوند. کودک بی شرم خود به خود به وجود نمی آید ، بلکه این والدین هستند که با مدیریت نادرست و رفتارهای ناخواسته چنین شخصیتی را در کودک پرورش می دهند.

این کودکان طی روند رشد مشکلات بسیاری را برای خود و والدین ایجاد می کنند. آنها هرگز استانداردهای والدین را رعایت نمی کنند و در مقایسه با کودکان دیگر وظایف خود را انجام نمی دهند.

والدین نیز با استفاده مکرر از این عبارت ناراحتی و عصبانیت خود را ابراز می کنند.

نکته ی دیگری که نشان دهنده ی بی اطلاعی والدین است آن است که چنین رفتارهایی را تلویحا ارثی می دانند و گمان می کنند در تغییر شرایط کودک ناتوانند.

البته اظهار نظر را برای توجیه رفتارهای خود مطرح می کنند. از نظر من میتوان دلایل بسیار موجه تری را برای تناسب نداشتن رفتار این گونه کودکان با الگوها و انتظارات خانواده بیان کرد.

علت آن است که این کودکان به قدری منزوی میشوند که احساس بی کفایتی و بیهودگی می کنند و دیگر انگیزه ی کافی برای انجام دادن کارهایشان ندارند یا آن قدر عصبانیت و سرکشی را در درون حس می کنند که دیگر زحمت انجام دادن کاری را به خود نمی دهند.

به ندرت میتوان نمونه هایی را یافت که در آن والدین ناخواسته فرزند خود را منزوی کنند. انزوا نمودهای گوناگونی دارد از اجبار کودک گرفته تا غفلت از او.

وقتی کودک به توجه والدین نیاز داشته باشد و چنین توجهی را دریافت نکند ، یا وقتی والدین مدام به توانایی های فرزندشان تردید داشته باشند به تدریج احترام ناچیز خود را به تمایلات کودک القا می کنند.

پس در واقع میتوان گفت آن ها فرزند خود را منزوی می کنند. کودکی که محبوب بودن و خواسته شدن را لمس کند ، احساس خواهد کرد که والدینش حامی او هستند. او حس می کند والدینش خواسته های او را درک و برای موفقیتش تلاش می کنند.

اما کودک منزوی احساس می کند عامل ناامیدی همیشگی والدین خود است ؛ او همچنین ممکن است به دلیل تحمیل های مکرر والدینش عصبانی و سرخورده شود.

درک و پذیرش انزوای کودکان برای والدین بسیار دشوار است. ما در دنیایی زندگی می کنیم که همیشه به ما می آموزد فرزندان خود را به عنوان موهبت های الهی ، عاشقانه دوست داشته باشیم.

البته کودکان بیشتر به مراقبت های فیزیکی محض نیازمندند. این ما هستیم که با چگونگی مراقبت از فرزندانمان ، نگرش پذیرش یا انزوا را به آنها منتقل می کنیم.